مقدمه: روی، یکی از ریزمغذی های اساسی بدن انسان است، کمبود آن در بدن باعث کاهش سرعت رشد، کوتاهی قد و تاخیر بلوغ می گردد، همچنین شیوع اسهال و پنومونی را افزایش می دهد. کمبود مرزی روی یک مشکل تغذیه ای شایع در تمام دنیا به خصوص در کودکان کشورهای در حال توسعه می باشد. هدف از این تحقیق تعیین تاثیر سولفات روی تکمیلی بر رشد شیرخواران 24- 6 ماهه شهر بوشهر می باشد.روش: در یک کارآزمایی بالینی به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف 241 کودک 15- 6 ماهه ای که طی سال 1387 به مراکز بهداشتی- درمانی شهری مراجعه کرده بودند، وارد مطالعه شدند. معیار خروج از مطالعه وجود هر گونه بیماری ارگانیک در کودک بود. این نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه شاهد و مداخله قرار گرفتند. گروه مداخله علاوه بر قطره فروس سولفات و مولتی ویتامین، روزانه 5 سی سی محلول سولفات روی حاوی 5 mg روی المنتال به مدت 6 ماه دریافت کرده و گروه شاهد فقط قطره فروس سولفات و مولتی ویتامین دریافت نمودند. وزن هنگام تولد کودکان هر دو گروه ثبت شده و در طول مصرف محلول سولفات روی و تا 3 ماه بعد، ماهانه وزن به وسیله ترازوی کفه ایی یا پایی Seca و قد کودک به وسیله قدسنج خوابیده اندازه گیری و از نظر ابتلا به بیماری گوارشی یا تنفسی بررسی شدند. اطلاعات جمع آوری شده با نرم افزار SPSS v.11.5 و آزمون های آماری تی و ANOVA و رگرسیون لجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: یافته ها نشان دادند که میانگین وزن گروه مداخله از (8.62±1.16) در ماه اول به (11.26±1.4) در ماه هشتم افزایش یافت، که در مقایسه ماه به ماه نشان دهنده تفاوت معنادار با افزایش وزن گروه کنترل بود (p<0.005). میانگین قد نیز در گروه مداخله به طور معناداری در ماه های اول، چهارم، هفتم و هشتم بیشتر بود اما مقایسه میزان افزایش وزن و قد در دو گروه در ماه های متوالی نشان دهنده تفاوت معنادار وزن در ماه ششم و هشتم بود (p<0.04). اما تفاوت قد در هیچ کدام از ماه های پیگیری معنادار نبود (p>0.05). شیوع اسهال و پنومونی نیز در گروه مداخله به طور معناداری کمتر از گروه شاهد می باشد (p<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که میانگین وزنی کودکانی که سولفات روی مصرف کرده اند به طور معناداری بیشتر از گروه شاهد می باشد اما از نظر قدی اختلاف معناداری بین دو گروه شاهد مشاهده نشد. لذا توصیه می شود که افزودن مکمل روی در رژیم غذایی کودکان به خصوص در کودکانی که سرعت رشد و تکامل آن ها کم و یا متوقف شده و نیز در کودکانی که به کرات دچار بیماری های عفونی می شوند، مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه و هدف: مطالعات انجام شده بر روی مدل های حیوانی، تاثیر مفید سولفات روی بر بهبود زخم ها را نشان داده اند، اما تحقیقات محدودی در مورد تاثیر روی بر زخم معده و اثنی عشر بر روی انسان انجام شده است و میزان تاثیر آن در انسان نامشخص است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر سولفات روی بر بیماری زخم معده و اثنی عشر انجام گردید.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور بر روی افراد مراجعه کننده به درمانگاه آندوسکوپی بیمارستان بعثت سنندج در سال  1383ـ 1382 در دو گروه مداخله 46) نفر) و کنترل 58) نفر) انجام شد. بیماران در صورت داشتن زخم در معده و اثنی عشر وارد مطالعه شدند. به همه بیماران، درمان چهار دارویی شامل؛ آموکسی سیلین، مترونیدازول، امپرازول و بیسموت داده شد. کپسول سولفات روی به میزان یک کپسول 220 میلی گرمی به صورت یک روز در میان به رژیم دارویی گروه مداخله اضافه شد. از بیماران بعد از 4 هفته پرسشنامه مجدد تکمیل شده و آندوسکوپی مجدد نیز انجام گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزارSPSS  و شاخص های توصیفی و آزمون های آماری مجذور کای، فیشر و تی آنالیز گردید.یافته ها: دو گروه مداخله و کنترل از نظر عواملی مانند؛ محل سکونت، مصرف سیگار و الکل و داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی و اندازه زخم قبل از درمان تفاوت معنی داری نداشتند. میانگین اندازه زخم در گروه مداخله قبل و بعد از درمان به ترتیب؛ 17.72±24.65 و 7.3±3.8 میلی متر و در گروه کنترل 21.22±22.51 و 10.8±5.7 میلی متر بود که بین گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: ترکیبات روی می تواند جزو داروهای موثر در بهبود پپتیک اولسر باشند و به ترمیم زخم ها کمک کنند، ولی انجام مطالعات بیشتر با دوزهای بالاتر جهت تعیین دوز موثر روی توصیه می گردد.

سابقه و هدف: در سال های اخیراستفاده از ترکیباتی مانند آلومینیم سولفات در باغات و زمین های کشاورزی به عنوان جایگزینی برای سولفوریک اسید در نتیجه خطرات زیاد و نیاز به ابزار و تجهیزات ویژه در هنگام استفاده از آن، و همچنین به عنوان جایگزینی برای گوگرد عنصری به دلیل سرعت کند اکسایش آن در شرایط نامساعد خاک آهکی، مورد توجه کشاورزان قرار گرفته است؛ بدین منظور پژوهش حاضر برای بررسی تأثیر تیمار آلومینیم سولفات و تیمار آهن سولفات بر رفتار جذب روی و توزیع شکل های شیمیایی روی در خاک آهکی انجام شد. مواد و روش ها: برای خنثی سازی آهک به ترتیب مقادیر 21/22 و 8/27 گرم از تیمار آلومینیم سولفات و تیمار آهن سولفات به 500 گرم خاک افزوده شد. با توجه به آزمایش سینتیک آزادسازی روی و به دست آوردن بالاترین مقدار از روی قابل دسترس (Zn-DTPA) در هفته ی دوم، نمونه ها به مدت دو هفته در رطوبت ظرفیت مزرعه ای (FC) و دمای 1± 25 درجه سلسیوس در شرایط انکوباسیون قرارداده شدند و در پایان انکوباسیون، همدمای جذب در سری غلظتی 0، 30، 90، 120، 150، 200، 250 و 300 میلی گرم بر لیتر روی با محلول زمینه کلسیم کلرید 01/0 مولار انجام گرفت؛ روی قابل دسترس به روش DTPA و شکل های شیمیایی مختلف روی به روش عصاره گیری دنباله ای تسییر تعیین شدند. یافته ها: افزودن آلومینیم سولفات سبب کاهش جذب روی و اعمال تیمار آهن سولفات به خاک باعث افزایش جذب روی در خاک شد. برازش غیرخطی داده های آزمایشی توسط نرم افزار Solver با معادلات جذب لانگمویر، فروندلیچ، تمکلین و دوبینین– رادوشکویچ نشان داد که معادله فروندلیچ با بالاترین ضریب تبیین (R2) و پائین ترین SE بهترین برازش را بر داده های آزمایشی داشت و میزان پارامترهای ظرفیت جذب (qmax, B, KF, qD) و شدت جذب (KT, KL, n) با افزودن تیمار آلومینیم سولفات کاهش و با اعمال تیمار آهن سولفات افزایش یافت. همچنین پارامتر E معادله دوبینین-رادوشکویچ در تیمارهای مورد مطالعه کمتر از 8 کیلوژول بر مول بدست آمد که بیانگر جذب فیزیکی و یا تبادلی روی در خاک مورد مطالعه بود. شاخص شدت جذب (SI)، نشانگر کاهش تمایل خاک به جذب روی در خاک تیمار شده با تیمار آلومینیم سولفات و افزایش تمایل خاک به جذب روی در خاک تیمار شده با آهن سولفات بود. با کاربرد تیمار آلومینیم سولفات به خاک مورد مطالعه شکل تبادلی کاهش و شکل کربناتی افزایش یافت؛ تیمار آهن سولفات نیز با کاهش معنادار شکل تبادلی روی، سبب افزایش شکل اکسیدی و کربناتی روی گردید. نتیجه گیری: در نهایت می توان نتیجه گرفت که تیمار آهن سولفات با تبدیل روی از شکل های ناپایدار (تبادلی) به شکل پایدار (اکسیدی)، موجب کاهش قابلیت دسترسی روی شد و آلومینیم سولفات به دلیل کاهش جذب روی در خاک سبب افزایش روی قابل دسترس گردید.

به‌منظور بررسی اثرات تغییر غلظت عناصر ریزمغذی سولفات آهن، روی و مس محیط کشت پایه موراشیگ و اسکوگ (MS) بر فاکتورهای مورفولوژیکی و فیتوشیمیایی گیاه انسولین، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی در آزمایشگاه کشت بافت دانشکده کشاورزی دانشگاه زنجان انجام شد. ریزنمونه‌های گره به مدت 12 هفته در محیط کشت MS با غلظت هورمونی 1 میلی‌گرم در لیتر بنزیل آدنین و 6/0 میلی‌گرم بر لیتر نفتالین استیک اسید رشد کردند. سپس، ریزنمونه‌‌ها به مدت 4 هفته تحت تیمار سطوح مختلف سولفات آهن (0، 8/27، 7/41، 6/55 میلی‌گرم در لیتر)، سولفات روی (0، 6/8، 2/17، 8/25 میلی‌گرم در لیتر) و سولفات مس (0، 025/0، 05/0، 1/0 میلی‌گرم در لیتر) قرار داده شدند. پس از 4 هفته شاخص‌های رشدی و فیتوشیمیایی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آزمایش نشان داد تأثیر تیمارها بر روی صفات مورد مطالعه در سطح احتمال یک درصد معنی‌دار شد. طبق نتایج مقایسه میانگین داده‌ها، سولفات مس با غلظت 1/0 میلی‌گرم در لیتر باعث بیشترین تعداد برگ (33/7 عدد)، ارتفاع اندام هوایی (20/9 سانتی‌متر)، طول ریشه (67/14 سانتی‌متر) وزن تر (26/1 گرم) و خشک اندام هوایی (180 میلی‌گرم)، وزن تر (58/0 گرم) و خشک ریشه (67/146 میلی‌گرم) شد. افزایش قابل توجه کلروفیل a و کل در سولفات روی با غلظت 8/25 میلی‌گرم در لیتر و سولفات مس با غلظت 1/0 میلی‌گرم در لیتر به‌دست آمد. بیشترین کاروتنوئید کل در غلظت 2/17 سولفات روی و غلظت 1/0 میلی‌گرم سولفات مس حاصل شد. در مجموع غلظت 1/0 میلی‌گرم در لیتر سولفات مس بیشترین تاثیر در صفات مورفولوژیکی و رنگدانه‌های فتوسنتزی داشت و سطوح 2/17 میلی‌گرم در لیتر سولفات روی و نیز 05/0 میلی‌گرم در لیتر سولفات مس افزایش قابل توجه‌ای در مقادیر ترکیبات فنلی کل و فعالیت آنتی‌اکسیدان داشتند. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که استفاده از مقادیر بهینه سولفات‌های آهن، روی و مس می‌تواند به‌عنوان یک روش کاربردی در بهبود رشد و افزایش بهره‌وری گیاه دارویی انسولین مورد استفاده قرار گیرد.

به منظور بررسی اثر مقادیر کود نیتروژن و کودهای سولفات پتاسیم، سولفات منیزیم و سولفات روی بر بیودیزل تولیدی از گلرنگ، پژوهشی مزرعه ای در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال 1389 در مزرعه پژوهشی دانشگاه شهرکرد اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل کود نیتروژن در سه سطح (150، 200 و 300 کیلوگرم در هکتار) و کودهای سولفات پتاسیم، سولفات منیزیم و سولفات روی به ترتیب به میزان 50، 100 و 150 کیلوگرم در هکتار و شاهد بودند. با ایجاد شرایط تغذیه ای برای گیاه گلرنگ، عملکرد دانه و درصد روغن و هم چنین صفات بیودیزل شامل: چگالی، عدد یدی و عدد صابونی مطالعه شدند. نتایج نشان داد که عملکرد دانه در تیمار 300 کیلوگرم در هکتار نیتروژن (913 کیلوگرم در هکتار) بیش از سایر تیمارها بوده است. کودهای سولفات منیزیم و سولفات پتاسیم بیشترین افزایش درصد روغن (به ترتیب 32.84 و 32.5) را داشته اند. بیودیزل تولیدی از تیمار سولفات پتاسیم دارای چگالی، عدد یدی و عدد صابونی (به ترتیب 867.24 کیلوگرم بر مترمکعب، 139.7 میلی گرم ید بر 100 گرم روغن و 190.6 میلی گرم هیدروکسید سدیم بر گرم روغن) بیشتری نسبت به سایر تیمارهاست. نتیجه گیری کلی این تحقیق نشان داد که کاربرد کودهای ریزمغذی سولفات دار (مخصوصا سولفات پتاسیم)، باعث بهبود ویژگی های روغن و بیودیزل تولیدی از دانه گلرنگ می شود.

محصولات خوراکی رشد کرده در خاک های آلوده به کادمیم منبع اولیه ورود مقدار زیاد کادمیم به بدن مصرف کننده هستند. به منظور بررسی تأثیر پتاسیم و روی بر عملکرد سیب زمینی و غلظت کادمیم آن، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با نه تیمار و در چهار تکرار در یکی از مزرعه های آلوده به کادمیوم درسالهای 1393 و 1394 در فریدان، استان اصفهان انجام شد. در این مطالعه سولفات پتاسیم در سه سطح (صفر، 150 و 300 کیلوگرم بر هکتار) و سولفات روی نیز در سه سطح (صفر، 20 و 40 کیلوگرم بر هکتار) استفاده شدند. نتایج نشان داد که بیش ترین عملکرد هکتاری غده و درصد ماده خشک (38505 کیلوگرم بر هکتار و 14/23 درصد) در تیمار 150 کیلوگرم سولفات پتاسیم به همراه 20 کیلوگرم سولفات روی و کم ترین آن در شاهد (24000 کیلوگرم بر هکتار و 88/19 درصد) به دست آمد. بیش ترین غلظت پتاسیم در غده مربوط به تیمار 300 کیلوگرم سولفات پتاسیمبه همراه 40 کیلوگرم سولفات روی با 378 میلی گرم بر کیلوگرم و کم ترین آن برابر 210 میلی گرم بر کیلوگرم در شاهد بود. بیش ترین غلظت روی غده مربوط به تیمار 150 کیلوگرم سولفات پتاسیم به همراه 20 کیلوگرم سولفات روی با 40 میلی گرم بر کیلوگرم و کم ترین آن 20 میلی گرم بر کیلوگرم در شاهد به دست آمد. کم ترین غلظت کادمیم در غده مربوط به تیمار 150 و 300 کیلوگرم سولفات پتاسیمبه همراه 20 کیلوگرم سولفات روی با 23/0 میلی گرم بر کیلوگرم و بیش ترین آن 77/0 میلی گرم بر کیلوگرم بود که در شاهد مشاهده شد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد که افزایش سطوح سولفات پتاسیم و سولفات روی در کاشت سیب زمینی موجب کاهش معنی دار جذب کادمیم در گیاه و در نتیجه کاهش معنی دار غلظت کادمیم در غده سیب زمینی شد. از این رو، استفاده از کودهای سولفات پتاسیم و سولفات روی در مزارع آلوده به آلاینده کادمیم، برای افزایش عملکرد هکتاری و تولید محصول سالم توصیه می شود. . .

مقدمه: اگر چه درمانهای مختلف سیستماتیک و موضعی برای لیشمانیوز جلدی پیشنهاد می شود، اما همچنان ترکیبات پنج ظرفیتی آنتیموان بعنوان خط اول درمان در این بیماری بکار گرفته می شوند. با توجه به افزایش عدم پاسخ بالینی، عوارض بالقوه جدی و عدم پذیرش مناسب دارو در بیماران، تلاش برای یافتن داروی مناسب تر برای درمان لیشمانیوز جلدی ادامه دارد. هدف: تعیین میزان اثر بخشی سولفات روی خوراکی در درمان لیشمانیوز جلدی حاد نوع خشک. روش اجرا: در این مطالعه تعداد 31 بیمار با تشخیص بالینی سالک خشک و اسمیر مستقیم مثبت از نظر جسم لیشمن، تحت درمان با سولفات روی خوراکی بمدت 45 روز به میزان 10 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن قرا رگرفتند. پی گیری دوره ای هر 3 هفته یک بار در طی درمان و یک و نیم ماه بعد از اتمام درمان انجام گرفت. یافته ها: 22 بیمار مطالعه را کامل نمودند که از این تعداد تنها 2 بیمار (9%) بهبودی کامل پس از 45 روز درمان داشتند و بقیه پاسخ بالینی مناسبی نشان ندادند. نتیجه گیری: بنظر می رسد ارزش درمانی سولفات روی خوراکی در سالک خشک اندک است.

واکنش گیرش گچ یا تبدیل کلسیم سولفات نیم آبه به دوآبه در مجاورت آب می تواند تحت تاثیر مواد شیمیایی قرار گیرد. در این مقاله اثر افزایش نمکهای سولفات سدیم، پتاسیم، منیزیم، روی، آلومینیم، مس و کلسیم بر زمان گیرش، ضریب نفوذ و استحکام فشاری در سه نوع گچ متفاوت بررسی شد و نتیجه ها نشان دادند که زمان گیرش و استحکام فشاری در اثر آبپوشی، کاهش و ضریب نفوذ، افزایش می یابد. کلسیم سولفات دوآبه با افزایش عده هسته ها و سایر نمکها با افزایش سرعت حلال زدایی و رشد بلورها گیرش را تسریع می کنند. همچنین رفتار بلوری سوزنیهای دوآبه در پلاستر گیرش یافته تغییر می کند و پیوندهای درون بلوری و استحکام فشاری کاهش می یابد. از طرفی به علت افزایش تخلخل و پوکی گچ، ضریب نفوذ مولکولهای آب در گچ سخت شده زیاد می شود. در میان نمکهای به کار رفته نمکهای سولفات پتاسیم و سدیم بیشترین تاثیر را روی درمان گیرش دارند.

در این مطالعه به منظور بررسی بروز ضایعات احتمالی میکروسکوپیک، بافتهای کبد، کلیه، روده، آبششها، قلب و عضلات ماهی کپور معمولی به روش حمام در معرض عناصر سنگین سولفات مس (8.5 mg/l)، سولفات روی (33 mg/l) و سولفات جیوه - کلرور کادمیوم (10 mg/l) در شرایط آب با کیفیت تعریف شده قرار گرفتند. نمونه های بافتی مورد نیاز برای مطالعات آسیب شناسی در فواصل زمانی 3، 12 و 24 ساعت پس از حمام تهیه و پس از تهیه مقاطع هیستوپاتولوژی مورد مطالعه میکروسکوپیک قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد که در برانش، چسبندگی لاملاها (Lamellar fusion)، پرخونی و خونریزی، آنوریسم (Aneurism) و تلانژیکتازی (Telangiectasis)، نفوذ سلولهای آماسی و هیپرپلازی سلولهای پوششی رشته های آبششی (Hyperplasia of brancial lamella) قابل مشاهده بود. همچنین بافت کلیه دچار دژنرسانس هیالن در سلولهای پوششی لوله های کلیوی، نکروز سلولهای بافت پوششی لوله ها گردیده و جایگزین شدن آنها به وسیله لنفوسیتها قابل مشاهده بود. در کبد، دژنرسانس چربی، پرخونی، خونریزی، نکروز و هجوم لنفوسیتها و فاگوسیتها وجود داشت. در روده التهاب شدید مشاهده شد. در سایر اندامها مثل قلب و عضلات ضایعه ای مشاهده نگردید.